Dnia 22 lutego mija trzydziesta czwarta rocznica śmierci Pułkownika Władysława Wiecierzyńskiego.

Dotychczas corocznie, w rocznicę śmierci płk Wiecierzyńskiego, z inicjatywy naszego Stowarzyszenia, z wojskową pomocą 69 Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego im. Stefana Roweckiego „GROTA” (do 2011r.), a następnie 1 Leszczyńskiego dywizjonu przeciwlotniczego, wystawiany był posterunek wojskowy pełniący wartę honorową przy grobie ostatniego Dowódcy 55 Poznańskiego Pułku Piechoty na cmentarzu przy ul. Kąkolewskiej. W tym roku  dnia 22 lutego o godz. 12:00 dzięki naszej inicjatywie również wystawiony został  posterunek honorowy 1. Leszczyńskiego dywizjonu przeciwlotniczego przy grobie płk Wiecierzyńskiego a członkowie naszego Stowarzyszenia wraz z p. Tadeuszem Mizuro dokonali zapalenie znicza i pokłonili się oddając cześć ostatniemu Dowódcy 55 Poznańskiego Pułku Piechoty płk Władysławowi Wiecierzyńskiemu. Do odlądnięcia zdjęć z tej skromnej uroczystości zapraszamy do naszej galerii - Kliknij tutaj.

Gdy zmarł płk Wiecierzyński, nie dane mu było odejść na wieczną wartę z honorami należnymi dowódcy pułku. Dopiero po dwudziestu pięciu latach, w 2008r., koło historii zamknęło się. Z inicjatywy naszego Stowarzyszenia, istniejącego jeszcze w 2008r. 69 Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego im. gen. dyw. Stefana Roweckiego „GROTA” oraz Zespołu Szkół Technicznych im. 55 Poznańskiego Pułku Piechoty zorganizowane zostały uroczystości dla uczczenia pamięci ostatniego dowódcy 55 Poznańskiego Pułku Piechoty.

22 lutego 2008r. przy grobie Pułkownika żołnierze 69 Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego i harcerze 16 Leszczyńskiej Drużyny zaciągnęli honorową wartę, nad grobem pokłonił się sztandar wojskowy, kompania honorowa oddała ostatnią salwę, delegacje złożyły wiązanki kwiatów i zapaliły znicze. W przeddzień w dawnych koszarach 55 Poznańskiego Pułku Piechoty odbyła się uroczysta sesja poświęcona osobie Pułkownika Władysława Wiecierzyńskiego.

Pułkownik Władysław Wiecierzyński, kiedy przyjmował komendę nad 55 Poznańskim Pułkiem Piechoty na pewno nie sądził, że będzie ostatnim dowódcą tego wspaniałego oddziału, że poprowadzi swoich piechurów do boju we wrześniu 1939r. A już na pewno nie myślał, że swoje całe życie, po wyjściu z niemieckiej niewoli zwiąże z tym miastem, że tu właśnie będzie musiał zaczynać wszystko od nowa. Nie sądził na pewno, że już nigdy nie powróci do wojska, a jednak tak się stało, bo po 1945r. nie bardzo chciano „oficerów sanacyjnych” w nowym, ludowym Wojsku Polskim.

Mimo, że Pułkownik Władysław Wiecierzyński zapisał się złotymi zgłoskami w dziejach oręża II Rzeczypospolitej i ziemi leszczyńskiej, nie doczekał się poza kilkoma artykułami okolicznościowymi i biogramami, żadnych większych historycznych opracowań, a szkoda bo taka postać, choć nigdy nie była na pierwszych stronach .... winna być ocalona w pamięci kolejnych pokoleń. Do tego wzywa nas obiektywizm historyczny i chęć naprawienia krzywd, za długie lata zapomnienia, za niechęć oficjalnej „doktryny” lat PRL. 17 września 2009r. na fasadzie budynku przy ul. por. Andrzejewskiego, w którym po wojnie mieszkał Pułkownik wmurowano tablicę poświęconą jego osobie. W 2010r. wydana została biografia Pułkownika, której autorem jest mjr rez. Krzysztof Handke. Niestety w biografii Pułkownika jest dziś, po latach wiele „braków”, znaków zapytania. Czyja to jest wina, trudno dziś powiedzieć …, czas zrobił swoje. O wielu spawach sam Pułkownik ani jego żona nie chcieli mówić …, dlaczego? Na to pytanie już nikt nie uzyska odpowiedzi, wiele rodzinnych, osobistych tajemnic zabrali do grobu, a szkoda.

 Płk Władysław Wiecierzyński z kadrą oficerską 55 Poznańskiego pułku piechoty przed kasynem oficerskim

***

Władysław Wiecierzyński urodził się 15 kwietnia 1894r.  w Suwałkach. Był synem Józefa, szewca i Bronisławy z Norbertów. Szkołę powszechną, gimnazjum i Szkołę Handlową w 1908r. ukończył w rodzinnym mieście. W 1911r. zdał eksternistycznie egzamin 6 kl. gimnazjum w Wilnie. 1 października 1911r. wcielony został do armii rosyjskiej. W latach 1914 – 1915 ukończył carska szkołę oficerską w Petersburgu. 1 listopada 1917r. został zwolniony z armii. W tym czasie w 1915r. otrzymał awans na stopień chorążego, w 1916r. najpierw na podporucznika, następnie na porucznika a w 1917r. na podkapitana. Od 21 października 1918r. do 31 stycznia następnego roku działał w Polskiej Organizacji Wojskowej w Suwałkach, jako instruktor i dowódca kompanii. Od 1 lutego 1919r. rozpoczął służbę w Wojsku Polskim w 41 Suwalskim pułku piechoty, sformowanym w Suwałkach. W szeregach pułku uczestniczył w wojnie polsko–bolszewickiej. W czasie walk pod Lidą 14 sierpnia 1920r. został ranny. Za okazane męstwo na polu walki odznaczony został Orderem Wojennym Virtuti Militari. Po zakończonej wojnie nadal służył w swoim pułku, na końcu, jako dowódca 3 batalionu. W 1924r. otrzymał awans na stopień majora. W latach 1924 – 1926 był dowódcą kompanii na kursach oficerów młodszych piechoty w Chełmnie na Pomorzu. 1 marca 1926r. został pierwszym dowódcą i organizatorem 24 batalionu Korpusu Ochrony Pogranicza VI Brygady KOP w Sejnach, na granicy polsko – litewskiej. W 1928r. otrzymał awans na stopień podpułkownika. Od 14 lutego 1931r., powrócił do służby w Wojsku Polskim. Został zastępcą dowódcy 56 pułku piechoty Wlkp. w Krotoszynie. W tym czasie ukończył kurs unifikacyjny dla dowódców pułków. 5 listopada 1935r. został szóstym z kolei dowódcą 55 Poznańskiego pułku piechoty stacjonującym w Lesznie i Rawiczu. Na początku 1939r. otrzymał awans na stopień pułkownika. Pułkiem dowodził do tragicznego września 1939r. 1 września 1939r. po zakończonej mobilizacji pułk był w wyznaczonych rejonach obrony. Drugiego dnia wojny pułkownik Wiecierzyński dowodził wypadem rozpoznawczym pododdziałów 55 Poznańskiego pułku piechoty i 17 pułku ułanów Wlkp. im. króla Bolesława Chrobrego na teren Rzeszy pod Wschową. Tego dnia również jego żołnierze z 8 kompanii dokonali drugiego wypadu na teren Rzeszy z Rawicza pod Załącze. W bitwie nad Bzurą dowodził pułkiem w składzie Grupy Operacyjnej generała Knolla– Kownackiego Armii „Poznań”. 11 września został ranny. W nocy z 18 na 19 września wobec braku łączności z dywizją, poniesionych wielkich strat w ludziach nakazał rozwiązać pułk, zakopać sztandar i przedzierać się grupami przez Puszczę Kampinoską do Warszawy. 20 września pod Modlinem dostał się do niewoli niemieckiej. Za męstwo i dowodzenie pułkiem odznaczony został ponownie Orderem Wojennym Virtuti Militari. W czasie okupacji przebywał m.in. w oflagach VII C Murnau i II C Woldenbergu. Wiosną 1945r. wrócił do Leszna jednak nie zastał rodziny. Dopiero w grudniu po sześciu latach spotkał najbliższych, żonę Jadwigą i synów Władysława i Ryszarda. Niedane mu było jednak wrócić do wojska. Rozpoczął pracę, najpierw w Wielkopolskiej Stacji Hodowli Roślin „Antoniny”, gdzie pracował do 1953r., potem do emerytury w 1967r. pracował w Spółdzielni Inwalidów „Kopernik”, której był współzałożycielem. Równocześnie działał w środowisku żołnierzy 55 Poznańskiego pułku piechoty. Był jednym z inicjatorów postawienia w 1955r. tablicy pamiątkowej u zbiegu ulic Bolesława Chrobrego i 17 Stycznia w miejscu gdzie zginął 1 września 1939r. z rąk dywersantów niemieckich szer. Paweł Kaprykowski – żołnierz pułku. W 1957r. wraz z towarzyszami broni podjął starania odszukania sztandaru pułku. Uczestniczył w pracach nad budową obelisku pod Wschową dla upamiętnienia wypadu na teren Rzeszy drugiego dnia wojny, odsłoniętego w 1961r. oraz tablicy pamiątkowej na ratuszu w Lesznie odsłoniętej w 1964r. Był członkiem komitetu budowy Pomnika Żołnierzy Garnizonu Leszno. Pozostawił po sobie opracowania: „55 Poznański Pułk Piechoty i jego działania we wrześniu 1939r.” i „Lista oficerów i żołnierzy zawnioskowanych do odznaczenia VM i KW (14 DP)”. Udostępniał swoje materiały autorom wielu książek o tematyce historyczno-wojskowych. W 1977r. przekazał akt dziedzictwa tradycji swojego 55 Poznańskiego pułku piechoty 69 pułkowi artylerii przeciwlotniczej stacjonującemu w Lesznie w tych samych koszarach, co przed wojną Jego pułk. Zmarł 22 lutego 1983r. w Lesznie. Tu pochowany na starym cmentarzu parafialnym. Za wierną służbę Ojczyźnie odznaczony został: Orderem Wojennym Virtuti Militari 4 i 5 klasy, Krzyżem Walecznych 4x, Medalem Niepodległości, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Dziesięciolecia Odzyskania Niepodległości, Medalem za Wojnę 1918 – 1921, Medalem Brązowym i Srebrnym za Długoletnią Służbę.

        W Lesznie Jego imieniem nazwano jedną z ulic, inną imieniem 55 Pułku Piechoty. W mieście jest szkoła nosząca imię Jego pułku. Od 2005r. przy 69 Leszczyńskim Pułku Przeciwlotniczym im. gen. dyw. Stefana Roweckiego "Grota" działa drużyna ZHP nosząca Jego imię. Grób Pułkownika decyzją władz miasta wpisano do rejestru miejsc pamięci narodowej w Lesznie.