AKTUALNOŚCI

78 lat temu w Warszawie w dniu 1 sierpnia o godz. 17.00 rozpoczęły się heroiczne zmagania powstańców z hitlerowskim okupantem, które trwały do dnia 2 października 1944 r. Stanowiły one element planu „Burza”, opracowanego w 1943 roku wspólnie przez Rząd Polski w Londynie i dowódców Armii Krajowej. Plan ten miał na celu zapewnienie fundamentów do przejęcia władzy w okupowanym kraju przez przedstawicieli rządu londyńskiego i żołnierzy AK. Plan zakładał wiele lokalnych powstań i akcji sabotażowo-dywersyjnych skierowanych przeciw Niemcom podczas ich odwrotu pod naporem Armii Czerwonej. Zakładał również nieutrudnianie Rosjanom prowadzenia walk, ujawnienie się dowódców i oddziałów AK wobec wkraczających wojsk i władz sowieckich, a także ujawnienie organów administracji delegatury rządu. W rzeczywistości akcja „Burza” przekształciła się w zryw społeczeństwa okupowanego kraju. Z akcji „Burza” początkowo zostały wyłączone większe miasta Polski, w tym m.in. Warszawa. Siły Armii Krajowej w stolicy liczyły ok. 4 tys. ludzi i miały opuścić miasto, aby następnie zgrupować się z siłami podokręgu „Zachód” w okolicach Siekierek, skąd miały podjąć akcję dywersyjną na głównych liniach komunikacyjnych. Pozostała część sił, która pozostała w Warszawie, otrzymała zadanie ochronę ludności i ważnych obiektów publicznych przed zniszczeniem oraz w przypadku ofensywy rosyjskiej i wycofaniu się Niemców, przejąć bez walki kontrolę nad miastem i wystąpić w roli gospodarza wobec wkraczających Rosjan.
Realizacja planu zaczęła się już w lutym 1944 roku. Pierwsze działania były prowadzone na wschodzie (na Wołyniu, w okręgu nowogrodzkim i wileńskim), jednak zakończyły się one niepowodzeniem. Rosjanie początkowo współpracowali z polskimi żołnierzami, a następnie zazwyczaj podstępnie aresztowali dowódców, rozbrajali lub likwidowali oddziały AK, a na zdobytym terytorium osadzali sowieckie władze. W tej sytuacji Delegat Rządu RP na Kraj, wicepremier Jan Stanisław Jankowski i dowódca AK – Tadeusz Komorowski „Bór” podjęli, między 21 a 25 lipca, wstępną decyzję o wybuchu powstania w Warszawie. Rozkaz wybuchu powstania został wydany 31 lipca 1944 r. Dowódcą sił powstańczych mianowano komendanta Okręgu Warszawskiego AK – płk. Antoniego Chruściela ps. „Monter”. Głównym zamierzeniem powstańców było opanowanie miasta przed wkroczeniem do niego Armii Czerwonej i wystąpienie w roli gospodarza.
Siły powstańcze w okręgu warszawskim liczyły około 50 tys. żołnierzy. Na skutek trudności mobilizacyjnych powstanie rozpoczęto siłami liczącymi ok. 25 tys. powstańców, z czego tylko 10% było uzbrojonych. Do powstania przyłączyły się również oddziały Armii Ludowej, Polskiej Armii Ludowej, Korpusu Bezpieczeństwa i Narodowych Sił Zbrojnych. Siły powstańcze były stale uzupełniane przez ochotników.
Garnizon niemiecki, liczący w chwili wybuchu powstania ok. 15 tys. żołnierzy, został wzmocniony jednostkami kierowanymi na front rosyjski. Ponadto Niemcy zamierzali użyć do walk w Warszawie znane z okrucieństwa jednostki Waffen SS, w tym m.in. Brygadę Szturmową SS „RONA” pod dowództwem Bronisława Kamińskiego i złożoną z kryminalistów – Brygadę Dirlewangera. W sumie formacje wojska, SS i policji, przy zdecydowanej przewadze w uzbrojeniu sprzętem ciężkim (czołgi, artyleria i lotnictwo), posiadały w swoich szeregach ok. 50 tys. żołnierzy. Dowództwo nad całością sił niemieckich objął gen. SS – Erich von dem Bach-Żelewski.
Walki zasadniczo rozpoczęły się w dniu 1 sierpnia 1944 r. o godz. 17.00. Pomimo utracenia czynnika zaskoczenia, oddziały powstańcze zdobyły wiele obiektów niemieckich w dzielnicach: Stare Miasto, Mokotów, Śródmieście, Żoliborz. Można przyjąć, że od dnia 1 do 4 sierpnia inicjatywa należała do powstańców. W rękach niemieckich pozostały jednak najważniejsze obiekty (mosty, dworce, lotnisko, dzielnica niemiecka, koszary), co bardzo utrudniało, a wręcz uniemożliwiało utrzymanie łączności i kontaktu między poszczególnymi ugrupowaniami powstańczymi. Niemcy ponadto podjęli działania ofensywne mające na celu odzyskanie arterii komunikacyjnych wschód-zachód.
Obwód Praga nie był w stanie zdobyć koszar w Golędzinowie, koszar 36. pułku piechoty Legii Akademickiej, a także wylotu mostu Kierbedzia i Poniatowskiego. Po pięciu dniach walki dowódca obwodu ppłk „Bober” nakazał zaprzestania walki. Sytuację na Pradze opanowali Niemcy.
Obwód „Żoliborz” nie opanował fortu „Bema”, Cytadeli i lotniska Bielany, obiektów Instytutu Chemicznego, Dworca Gdańskiego oraz Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego.
Powstańcy z Mokotowa, nie opanowali placu Unii Lubelskiej, najważniejszego punktu komunikacyjnego.
W Śródmieściu oddziały powstańcze nie opanowały Alei Jerozolimskich na odcinku od Dworca Głównego do Mostu Poniatowskiego, co przyczyniło się do odcięcia tej dzielnicy już na początku powstania.
Zadania nie wykonały też oddziały na Ochocie i Woli. Sukcesem zaś powstańców na początku walk zakończyło się zdobycie Poczty Głównej i dużych magazynów na Stawkach, gmachu Politechniki, dworca towarowego, warszawskiego ratusza, gmachu Państwowej Wytwórni Papierów Wartościowych oraz charakterystycznego dla Warszawy z racji swej wysokości wieżowca „Prudential”.
W dniu 5 sierpnia płk „Monter” przeprowadził reorganizację sił powstańczych tworząc trzy grupy: „Śródmieście” pod dowództwem ppłk. Edwarda Pfeifera ps.„Radwan”, „Północ”, którą dowodził ppłk dypl. Karol Ziemski ps. „Wachnowski i „Południe” pod komendą ppłk. Józefa Rokickiego ps. „Karol”. W tym samym czasie Niemcy przystąpili do szturmu i opanowali Ochotę oraz cmentarze powązkowskie, uzyskując w ten sposób doskonałe warunki do uderzenia na Śródmieście i Stare Miasto.
Do dnia 11 sierpnia Niemcy stłumili powstanie na Woli i Ochocie. W trakcie walk dochodziło do niespotykanej brutalności wobec ludności cywilnej. Niemcy wymordowali ok. 40 tys. mieszkańców Woli.
Wobec niedostatku uzbrojenia i amunicji walki powstańcze przybrały charakter defensywny. Powstanie rozpadło się na kilka izolowanych od siebie ognisk walki: Stare Miasto, Śródmieście, Mokotów, Żoliborz.
Niemcy przystąpili systematycznie do oddzielnego niszczenia poszczególnych bastionów powstańczych. W dniu 19 sierpnia podjęli generalny szturm na Stare Miasto. Powstańcy podjęli nieudaną próbę połączenia się z Żoliborzem. Wówczas w dniu 31 sierpnia ewakuowano załogę Starego Miasta kanałami do Śródmieścia. Dzielnica ta, została jednak zdobyta przez Niemców. W dniu 5 września padło Powiśle. Jedynym walczącym bastionem powstańczym mającym dostęp do Wisły pozostał Czerniaków.
Obrona Starówki jest symbolem heroizmu obrońców oraz najcięższych i najdłuższych walk powstańców. Na Starówce walczyły m.in oddziały Kedywu KG AK, którymi dowodził „Radosław”, a także zgrupowanie „Róg”, zgrupowanie zachodnie „Kuba” i odwód Grupy „Północ” – mjr. Sosny. Wielką sławą okryły się również oddziały: „Broda”, „Parasol”, „Zośka”, „Czata”, „Leśnik”, „Pięść”, „Miotła”, „Igor”, „Gozdawa”, „Nałęcz”, „Chrobry” i inne.
Na Żoliborzu walczyło okrążone zgrupowanie „Żaglowiec” – ppłk. „Żywiciela”.
W dniach 9-10 września Komenda Główna AK podjęła rozmowy kapitulacyjne z Niemcami. Płk „Monter” apelował o wytrwanie: „Kapitulacja jest ostatecznością, której chcemy uniknąć. Nikt nie wierzy Niemcom. Ludzie chcą ginąć z bronią w ręku, a nie rozbrojeni”. Wtedy wojska sowieckie, stojące kilka kilometrów od Warszawy, zajęły Pragę. Negocjacje przerwano i powstanie tym samym uległo przedłużeniu.
Rosjanie zezwolili na lądowanie samolotów zachodnich aliantów na lotniskach w okolicach Połtawy na Ukrainie. W dniu 18 września 1944 r. nad Warszawą pojawiło się ponad 100 amerykańskich samolotów. Pomoc przyszła jednak za późno. Z 1330 zasobników z bronią, amunicją i innym zaopatrzeniem, tylko około 400 trafiło w ręce powstańców.
W dniach 15-19 września 1944 r. kilka pułków 1. Armii Wojska Polskiego próbowało uchwycić przyczółki w lewobrzeżnej Warszawie, ale poniosły bardzo ciężkie straty. Siły przeznaczone do tej operacji były zbyt małe i pozbawione należytego wsparcia ogniowego. Dwa bataliony 9. pp z 3. DP wspólnie z powstańcami broniły Czerniakowa do dnia 23 września. Większość obrońców poległa, część wpław przedostała się na prawy brzeg Wisły.
Po odepchnięciu powstańców od Wisły i zlikwidowaniu przyczółków, Niemcy skupili się na ostatecznym opanowaniu Mokotowa i Żoliborza.
W dniu 20 sierpnia oddziały „Śródmieścia” zdobyły gmach PAST-y, co uznane zostało za jeden z największych sukcesów powstańczych.
Mokotowa bronił dzielnie pułk „Baszta” i inne oddziały, które skapitulowały dopiero w dniu 27 września, tracąc prawie 3700 obrońców. Padł Mokotów, a w dniu 30 września skapitulował Żoliborz.
Wobec beznadziejnego położenia, dowództwo Powstania podjęło rozmowy kapitulacyjne.
W dniu 2 października 1944 r. w Ożarowie pod Warszawą podpisano akt kapitulacji, który zapewniał powstańcom prawa jenieckie. Kapitulacja została wymuszona przez nikłą pomoc aliantów, niechęć wsparcia ze strony dowódców rosyjskich oraz śmierć dużej części powstańców i mieszkańców Warszawy.
Powstanie Warszawskie pochłonęło bardzo dużą liczbę ofiar. Straty po stronie polskiej to 18 tys. zabitych i ok. 25 tys. rannych żołnierzy oraz ok. 120-200 tys. ofiar cywilnych. Do niewoli dostało się ok. 15 tys. żołnierzy i oficerów wraz z naczelnym wodzem, generałem Tadeuszem Komorowskim „Borem”. Około 50 tys. powstańców wywieziono do obozów koncentracyjnych, a 150 tys. na przymusowe roboty do Rzeszy. Niemcy, stracili ok. 10 tys. zabitych, 7 tys. zaginionych i 9 tys. rannych żołnierzy. Powstańcy zestrzelili 3 samoloty, zniszczyli kilkadziesiąt czołgów, dział szturmowych i samochodów pancernych oraz uszkodzili ponad 200 pojazdów bojowych.
W czasie walk i po ich zakończeniu zniszczeniu uległo ok. 60% infrastruktury miasta.
Powstanie Warszawskie było największą bitwą, stoczoną podczas II wojny światowej przez organizację podziemną z wojskami okupacyjnymi. O jego wybuchu przesądziły względy polityczne, a nie położenie militarne. Było najdonioślejszym działaniem Armii Krajowej. Walki, zaplanowane na kilka dni, trwały 63 dni. Powstanie, choć nie osiągnęło jednak celów ani wojskowych, ani politycznych, było fenomenem w skali okupowanej Europy. Dla kolejnych pokoleń Polaków stało się jednak symbolem męstwa w walce o niepodległość.

Bibliografia:
Boje Polskie 1939-1945. Przewodnik encyklopedyczny pod red. naukową Krzysztofa Komorowskiego. Warszawa 2009.
Krząstek Tadeusz, Powstanie warszawskie 1944. Materiał pomocniczy do kształcenia obywatelskiego. Warszawa 1994.
Pobóg-Malinowski Władysław, Najnowsza historia polityczna Polski, T.3. Londyn 1960.
Autor: ppłk Ryszard Najczuk

W dniu 25 czerwca 2022 roku w sali konferencyjnej klubu żołnierskiego w jednostce wojskowej przy ul. Racławickiej w Lesznie odbyło się Walne Zebranie Sprawozdawcze członków naszego Stowarzyszenia.

Zebranie Stowarzyszenia poprzedziła miła uroczystość, również przez pandemię wielokrotnie przekładana, tj. wręczenie Odznaki Honorowej „Za zasługi dla województwa wielkopolskiego” czterem członkom naszego Stowarzyszenia: kol. kol. Bolesławowi Szudejko, Krzysztofowi Gołębiewskiemu, Krzysztofowi Handke i Zdzisławowi Pochowi. Ceremonii wręczenia Odznak dokonał zaproszony na tą uroczystość Wicemarszałek Województwa Wielkopolskiego Wojciech Jankowiak. Na uroczystości obecny był Dowódca 1. Leszczyńskiego dywizjonu przeciwlotniczego ppłk Daniel Katarzyński oraz członkowie naszego Stowarzyszenia.  

Zebranie odbyło się, podobnie jak w 2021 roku, z trzymiesięcznym opóźnieniem z powodu panującej w kraju i na świecie epidemii koronawirusa. Po zniesieniu obostrzeń postanowiliśmy jak najszybciej zwołać i przeprowadzić Walne Zebranie. Prawdopodobnie ze względu na nadal panującą epidemię w Walnym Zebraniu, zwołanym powtórnie, uczestniczyło tylko 19 kolegów. Zebranie było prawomocne w rozumieniu statutu i mogło podejmować uchwały we wszystkich sprawach dotyczących Stowarzyszenia.

Zebranie otworzył Prezes Stowarzyszenia kol. płk w st. spocz. Mirosław Rochmankowski, który przywitał wszystkich zebranych. Walne Zebranie prowadzenie obrad powierzyło kol. Prezesowi Stowarzyszenia. Po wyborze protokolantów zebrania, Komisji Wyborczo-Skrutacyjnej oraz Komisji Uchwał i Wniosków przedstawione zostały: sprawozdanie merytoryczne Zarządu Stowarzyszenia z działalności statutowej za 2021 rok oraz sprawozdanie finansowe za 2021 rok. Swoje sprawozdanie przedstawiła Komisja Rewizyjna, która wystąpiła z wnioskiem o udzielenie absolutorium Zarządowi Stowarzyszenia za działalność w roku 2021. Wszystkie sprawozdania zostały przyjęte i zatwierdzone przez Walne Zebranie. Wszyscy zebrani głosowali za udzieleniem absolutorium urzędującemu Zarządowi.

Następnie Zarząd przedstawił Plan Działania Stowarzyszenia oraz Plan Finansowy Stowarzyszenia na 2022 rok. Oba plany zostały przyjęte przez Walne Zebranie Stowarzyszenia do realizacji.

W dalszym ciągu zebrania Prezes Stowarzyszenia, w imieniu własnym i zarządu, wręczył upominki książkowe i pisemne gratulacje z okazji „słusznych” urodzin: kol. ppłk Józefowi Deutschowi (75. urodziny) i kol. płk Andrzejowi Stence (65. urodziny) oraz przyjął w poczet członków Stowarzyszenia nowego kandydata plut. pchor. Wiesława Furmaniaka, wręczając mu legitymację członkowską Stowarzyszenia. Prezes Stowarzyszenia podziękował również najbardziej aktywnym członkom Stowarzyszenia za zaangażowanie w działalność Stowarzyszenia.

W wolnych wnioskach mówiono o sprawach organizacyjnych dotyczących Stowarzyszenia i jego  działalności oraz o zamierzeniach i wydarzeniach, które nie zostały zrealizowane z powodu epidemii, ale istniałaby możliwość przesunięcia niektórych przedsięwzięć na późniejszy termin, aby umożliwić pełną realizację przedsięwzięcia i uczestnictwo szerokiego gremium osób, w tym członków naszego Stowarzyszenia: Święto Wojska Polskiego, planowane wycieczki do Muzeum Powstania Wielkopolskiego czy Szlakiem Piastowskim.

Po wyczerpaniu programu Walne Zebranie Sprawozdawcze zamknął Prezes Stowarzyszenia kol. płk w st. spocz. Mirosław Rochmankowski.

Do oglądnięcia kilku zdjęć z uroczystości wręczenia Odznak oraz zebrania zapraszamy do naszej Galerii. Kliknij tutaj.

Autor : Jerzy Domański

Dzień 7 maja dla 17. Pułku Ułanów Wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego stacjonującego w leszczyńskich koszarach w okresie międzywojennym to szczególny dzień. Było to święto pułkowe tej znamienitej jednostki obchodzone uroczyście przez brać ułańską i społeczność leszczyńską. Kultywując tradycje jednostek wojskowych z tego okresu stacjonujących w Lesznie nasze Stowarzyszenie rozpoczęło piękną inicjatywę w 2014 roku. Zorganizowaliśmy zawody strzeleckie w postaci Memoriału, dla którego patronem obraliśmy byłego żołnierza 17.puł – wachmistrza Ludwika KOSTERĘ, mieszkańca i obywatela Leszna, wybitnego sportowca, w okresie powojennym znakomitego trenera polskich strzelców, w tym medalistów olimpijskich.

Od tego czasu organizowaliśmy corocznie zawody memoriałowe docierając do VI Memoriału w 2019r. W następnych dwóch latach niestety nie odbyły się zawody memoriałowe – nie pozwoliła na to epidemia koronawirusa. Jednak w tym roku sytuacja epidemiczna na tyle się poprawiła – „chyba” – dzięki czemu odbył się VII Memoriał.

Od 2015 roku ustaliliśmy termin rozgrywania Memoriału na początek maja, właśnie dla uczczenia święta 17.puł. I w tym, 2022r. spotkaliśmy się w dniu 6 maja 2022r. na strzelnicy KM Policji w Lesznie. Chcielibyśmy jako Stowarzyszenie – inicjator i główny organizator memoriału – podziękować instytucjom i ich przedstawicielom, którzy w tym roku współorganizowali z nami zawody strzeleckie: Komendantowi Komendy Miejskiej Policji w Lesznie insp. Nowakowi, Dowódcy 1.Leszczyńskiego dywizjonu przeciwlotniczego ppłk Katarzyńskiemu, KŻR LOK Leszno i Leszczyńskiemu Okręgowemu Związkowi Strzelectwa, który sprawnie przeprowadził zawody od strony sędziowskiej.

VII Memoriał im. Ludwika Kostery rozpoczął się na policyjnej strzelnicy o godz. 10:00. W zawodach strzeleckich uczestniczyło 13 trzyosobowych drużyn reprezentujących Komendę Miejską Policji w Lesznie, Państwową Straż Pożarną w Lesznie, 1. Leszczyński dywizjon przeciwlotniczy, 3. Kresowy dywizjon przeciwlotniczy, 125. batalion lekkiej piechoty, Leszczyński Okręgowy Związek Strzelectwa, Klub Żołnierzy Rezerwy LOK Leszno (2 zespoły), Klub Żołnierzy Rezerwy Święciechowa, Koło Powiatowe ZWiRWP z Kościana, Światowy Związek Polskich Żołnierzy Łączności Oddział Śrem, Oddział Terenowy Polskiego Klubu Kawaleryjskiego oraz nasze Stowarzyszenie Oficerów Rezerwy 69Lpplot. Otwarcia Memoriału dokonał Prezes naszego Stowarzyszenia płk w st. spocz. Mirosław ROCHMANKOWSKI wraz z sędzią głównym zawodów p. Markiem ZIMNOCHEM oraz gościem honorowym p. Leonardem KOSTERĄ – synem patrona Memoriału.

Po oficjalnym rozpoczęciu zawodów Prezes ROCHMANKOWSKI wraz z p. Leonardem KOSTERĄ udali się na cmentarz parafialny w Lesznie przy ul. Kąkolewskiej aby na mogile Ludwika KOSTERY złożyć wiązankę kwiatów i zapalić znicze.

Główna część zawodów składała się z dwóch konkurencji:

- strzelanie z pistoletu sportowego Margolin kaliber 5,6mm. Każdy zawodnik oddał 3 strzały próbne a następnie 10 strzałów ocenianych do tarczy fb 23p w postawie stojąc z odległości 25 metrów;

Wyniki indywidualne trzyosobowych zespołów składały się na wyniki drużynowe ze strzelania. Oto zdobywcy pierwszych sześciu miejsc w klasyfikacji indywidualnej i drużynowej.

Konkurencja pistoletu sportowego - klasyfikacja indywidualna:

1. Adam KRZYŻANIAK (LOZS) – 100 pkt.

2. Tomasz GRAF (KŻR LOK Leszno nr 2) – 98 pkt.

3. st. sierż. Jakub RATAJCZAK (125.blp Leszno) – 98 pkt.

4. Adam ERENC (LOZS) – 98 pkt.

5. kpr Piotr KOPERSKI (3.Kdplot) – 97 pkt.

6. mjr (s) Andrzej PIECZYŃSKI (KŻR LOK Leszno nr 1) – 97 pkt.

Konkurencja pistoletu sportowego - klasyfikacja drużynowa:

1. Leszczyński Okręgowy Związek Strzelectwa – 295 pkt.

2. 3. Kresowy dywizjon przeciwlotniczy – 283 pkt.

3. 1. Leszczyński dywizjon przeciwlotniczy – 281 pkt.

4. Komenda Miejska Policji w Lesznie – 280 pkt.

5. 125. Batalion lekkiej piechoty – 276 pkt.

6. Koło Żołnierzy Rezerwy LOK Leszno (zespół nr 1) – 274 pkt.

Zwieńczeniem zawodów była konkurencja specjalna dla pierwszych piętnastu zawodników w klasyfikacji indywidualnej. Polegała ona na oddaniu jednego strzału przez każdego z czołowej piętnastki z karabinu sportowego kbks kal. 5,6mm, w postawie klęcząc, z odległości 25 metrów do tarczy okolicznościowej (wygrywał zawodnik, którego strzał był najbliższy środka tarczy). Zwycięzcą okazał się kpr Piotr KOPERSKI z 3. Kresowego dywizjonu przeciwlotniczego. Puchar za zwycięstwo w konkurencji specjalnej wręczył zwycięzcy osobiście fundator pucharu p. Leonard KOSTERA, syn patrona naszego Memoriału. Zwycięzca otrzymał również dyplom okolicznościowy oraz miniaturę logo VII Memoriału.

Nagrody wręczali Prezes Stowarzyszenia płk w st. spocz. Mirosław ROCHMANKOWSKI, Komendant Komendy Miejskiej w Lesznie insp. Krzysztof NOWAK oraz gość honorowy p. Leonard KOSTERA.

Pierwszych trzech zawodników w klasyfikacji indywidualnej oraz pierwsze trzy zespoły w klasyfikacji drużynowej uhonorowano okolicznościowymi pucharami i medalami. Pierwszym sześciu we wszystkich klasyfikacjach, indywidualnej i drużynowej, wręczono dyplomy. Każdy uczestnik memoriału otrzymał również medal pamiątkowy potwierdzający udział w zawodach.

Do obejrzenia zdjęć z zawodów memoriałowych zapraszamy do naszej galerii. Kliknij tutaj.

Kompletne wyniki indywidualne i drużynowe Memoriału można pobrać w zakładce O NAS/PLIKI DO POBRANIA.

Pogoda nam dopisała. Przez cały czas zawodów świeciło piękne majowe słońce. Warunki strzelania były wyśmienite. Policyjna strzelnica sportowa jest wspaniałym obiektem, dobrze wyposażonym i, co najważniejsze, bezpiecznym do rozgrywania zawodów strzeleckich. Uczestnicy zawodów mogli odpocząć i zrelaksować się przed i po strzelaniu, zapoznać się z historią Memoriału i obejrzeć zdjęcia przedstawione na planszach ustawionych przed strzelnicą. Jako organizatorzy zadbaliśmy o gorące i zimne napoje (kawa, herbata, woda mineralna). Jak wiele imprez czy tego typu zawodów, tak i ten memoriał nie mógł się odbyć bez degustacji „wojskowej” grochówki. Dzięki ładnej pogodzie i miłej atmosferze nastroje uczestników były wyśmienite. Byli zadowoleni zarówno z organizacji, przebiegu i zabezpieczenia, jak również z osiągniętych wyników. Zgłosili także akces uczestnictwa w VIII Memoriale im. Ludwika KOSTERY w 2023 roku.

Zarząd Stowarzyszenia dziękuje serdecznie wszystkim, którzy zaangażowali się w organizację i sprawny przebieg VII Memoriału.

***

KOSTERA Ludwik (1911 – 1994) wachmistrz 17 pułku ułanów wielkopolskich im. Króla Bolesława Chrobrego. Urodził się 23 sierpnia 1911 r. w Biskupicach Ołobocznych (pow. Ostrów Wlkp.) jako jedno z trzynaściorga dzieci chłopskiej rodziny Brunona i Jadwigi z Walendowskich. Do szkoły powszechnej chodził w rodzinnej miejscowości, szkołę wydziałową ukończył w Ostrowie Wlkp. 23 września 1930 roku powołany został do odbycia służby wojskowej – do 4 szwadronu szkolnego 17 pułku ułanów. W 1931 roku ukończył szkołę podoficerską Mianowany na stopień kaprala został zastępcą dowódcy plutonu w  1 szwadronie. Od 1 września 1932 roku był podoficerem nadterminowym. W 1934 roku odbył 3 miesięczny kurs dla podoficerów nadterminowych w 15 pułku ułanów w Poznaniu. 1 września 1935 roku zostaje podoficerem zawodowym w 3 szwadronie. We wrześniu 1938 roku skierowany zostaje do Centralnej Szkoły Jazdy w Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu, którą ukończył 17 lipca 1939 roku z pierwszą lokatą. W Grudziądzu ukończył gimnazjum ogólnokształcące i uzyskał świadectwo dojrzałości. Był znakomitym strzelcem, członkiem grupy mistrza armii w strzelectwie.

Kampanię wrześniową przeszedł z 17 pułkiem ułanów od Leszna do Warszawy w stopniu plutonowego w składzie pocztu dowódcy pułku. W bitwie nad Bzurą pod Rulicami odznaczył się szczególną odwagą, wynosząc z pola ostrzału rannego dowódcę pułku. Dwukrotnie ranny z resztą pułku przebił się do Warszawy i walczył w jej obronie. 25 września awansowany do stopnia wachmistrza. Po kapitulacji stolicy został załadowany pod Skierniewicami do transportu jadącego w głąb Rzeszy. Uciekł z transportu pod Skalmierzycami i ukrywał się w lasach pod Ostrowem Wlkp. Aresztowany przez gestapo ucieka ponownie i ukrywa się w lesie. W październiku 1939 roku przybył do Leszna pracował, jako robotnik na szosie Leszno – Wschowa. Od 3 maja 1940 roku zatrudniony był w Stadninie Koni w Racocie. W 1941 roku Niemcy wywieźli stadninę wraz z pracownikami do Grabau koło Hamburga, gdzie Ludwik Kostera przebywał do zakończenia wojny. W 1946 roku wraz ze stadniną wrócił do kraju i zamieszkał w Lesznie. W 1954 roku ukończył Wyższą Szkołę Wychowania Fizycznego w Poznaniu; otrzymał dyplom trenera i tytuł sędziego w strzelectwie sportowym. Od 15 czerwca 1962 roku był szefem wyszkolenia w Zarządzie Głównym Polskiego Związku Strzelectwa Sportowego. Został trenerem koordynatorem kadry narodowej i olimpijskiej w strzelectwie. Brał udział, jako trener w XVII Igrzyskach Olimpijskich w Tokio oraz kilku mistrzostwach świata i Europy. Wyszkolił wielu mistrzów w strzelectwie, min. J. Zapędzkiego (dwukrotnego złotego medalistę olimpijskiego). W latach 1967 – 1977 był trenerem strzelectwa sportowego w Wojskowym Klubie Sportowym „Grunwald” w Poznaniu. Posiadał kwalifikacje trenera jazdy konnej; przez wiele lat prowadził sekcję jeździecką LZS w Osowej Sieni i Garzynie. 11 listopada 1990 roku został mianowany rotmistrzem. Związek małżeński zawarł z Zofią ze Ślazińskich 8 sierpnia 1939 roku w Lesznie. Małżeństwo miało synów: Eugeniusza (1940) ppłk WP; Leonarda (1940) inż. budownictwa; Andrzeja (1951) inż. elektryka.
Posiadał odznaczenia: Order wojenny Virtuti Militari V klasy, Krzyż Walecznych, Złoty Krzyż zasługi z Mieczami, Srebrny Krzyż Zasługi, Krzyż za Wolność i Niepodległość z Mieczami, Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski. Zmarł 11 listopada 1994 roku, pochowany został na leszczyńskim cmentarzu przy ulicy Kąkolewskiej z honorami wojskowymi.