AKTUALNOŚCI

Około dwa lata temu Prezes naszego Stowarzyszenia wystąpił na posiedzeniu Zarządu z inicjatywą wyróżniania członków Stowarzyszenia, którzy ukończyli 80 i 90 lat poprzez uhonorowanie Jubilata przez Prezydenta Miasta Leszna. Spotkała się ona z pełną akceptacją Zarządu, popartą uchwałą. W 2017 roku taka okazja nadarzyła się w kwietniu, kiedy to swoje 90-te urodziny obchodził jeden z członków naszego Stowarzyszenia kol. Jan Zbozień. Jednak ze względu na zły stan zdrowia jubilata do uroczystości w ratuszu nie doszło. Jednak w lutym 2018 roku powstała okazja do uhonorowania innego członka naszego Stowarzyszenia, który 25 lutego 1928 roku obchodził 90-te urodziny - kol. Huberta Kubiaczyka. W piątek, 23 lutego 2018 roku do ratusza miejskiego w Lesznie Prezydent Miasta Leszna uroczystość. Łukasz Borowiak zaprosił i uhonorował dostojnego jubilata wraz z najbliższą rodziną oraz członkami naszego Stowarzyszenia.

W dniu 29 października byliśmy świadkami następnej pięknej uroczystości – 80-lecia urodzin kpt. rez. Bolesława Szudejki, członka naszego Stowarzyszenia, ale przede wszystkim wybitnej osobistości Miasta Leszna i regionu leszczyńskiego. W obecności członków naszego Stowarzyszenia Prezydent Miasta Leszna oraz zebrani goście złożyli jubilatowi gratulacje i życzenia zdrowia i wszelkiej pomyślności. Jubilat otrzymał nagrodę książkową od Stowarzyszenia, wiązanki kwiatów, jak również pamiątkowe dyplomy. Był również urodzinowy tort, kawa i ciasto. W miłej, kameralnej atmosferze dostojny Jubilat poproszony został o przywołanie wspomnień z okresu swojej służby wojskowej, ale również z działalności zawodowej – jako lekarz medycyny oraz działalności społecznej w rejonie leszczyńskim. Była to, dla wszystkich obecnych, mała, acz pasjonująca, lekcja historii służby, pracy i społecznego zaangażowania, okraszona wieloma inicjatywami.

W dniu 7 listopada przypadł jeszcze bardziej znamienity jubileusz - 90-lecie urodzin ppłk w st. spocz. Zbigniewa Czaji, członka naszego Stowarzyszenia. W dniu 8 listopada 2018 roku do leszczyńskiego ratuszu, jak to już się stało zwyczajem w Stowarzyszeniu, Prezydent Miasta Leszna zaprosił szacownego jubilata na uroczyste spotkanie. W spotkaniu oprócz dostojnego Jubilata uczestniczył Przewodniczący Rady Miasta Leszna Tomasz Malepszy, dowódca 19 Samodzielnego Oddziału Geograficznego płk mgr inż. Tomasz Czekalski, prezes naszego Stowarzyszenia płk w st. spocz. Mirosław Rochmankowski oraz członkowie Stowarzyszenia. Jubilatowi złożono życzenia zdrowia i wszelkiej pomyślności, wręczono wiązanki kwiatów, okolicznościowe dyplomy i upominek książkowy od członków Stowarzyszenia. W dalszej części spotkania, w miłej kameralnej atmosferze, przy kawie i cieście, uczestnicy byli świadkami wspomnień jubilata z jego bogatego życiorysu, żołnierskich losów i „żołnierskiej tułaczki” po Polsce.

Poniżej przedstawiamy krótkie biogramy jubilatów. Do oglądnięcia zdjęć z uroczystości zapraszamy do naszej galerii. Kliknij tutaj.

Kapitan rez. lekarz medycyny Bolesław Szudejko

Urodził się 29 października 1938 roku w Łomazach woj. lubelskie. W 1963 roku ukończył studia na wydziale medycznym Akademii Medycznej w Lublinie. Po studiach rozpoczął pracę w szpitalu miejskim w Lesznie. Uzyskał specjalizację II stopnia w zakresie chirurgii urazowo-ortopedycznej. W 1974 roku zorganizował oddział urazowo-ortopedyczny, którego był ordynatorem do 2003 roku. W 1991 roku należał do założycieli Unii Demokratycznej. W tym samym roku z listy tej partii uzyskał mandat Senatora RP II kadencji, reprezentując województwo leszczyńskie. Do 2001 roku należał do Unii Wolności. Od 1994 do 2002 roku przez dwie kadencje zasiadał w radzie miejskiej Leszna, kierując komisją zdrowia i opieki społecznej. Po 2002 roku wycofał się z działalności politycznej.

Szczególne zasługi dr Bolesława Szudejki dotyczą działalności na rzecz miasta Leszna:

1. Inicjator nadania nazwy wiaduktowi - imienia gen. dyw. Stefana Roweckiego „GROTA”.
2. Inicjator i pomysłodawca budowy pomnika „Konstytucji 3 Maja i Odzyskania Niepodległości.
3. Inicjator rekonstrukcji pomnika żołnierzy 17. pułku ułanów wielkopolskich poległych w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920 roku.
4. Przewodniczący społecznego komitetu budowy kościoła p. w. św. Kazimierza w Lesznie.
5. W 2002 roku założył i był długoletnim Prezesem Leszczyńskiego Klubu Myśli Obywatelskiej
6. W 2017 roku został wybrany na Przewodniczącego Leszczyńskiej Rady Seniorów.

Za swoją pracę zawodową i działalność społeczną odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi. Za działalność na rzecz miasta uhonorowany tytułem „Zasłużony dla Miasta Leszna”.

Członek Stowarzyszenia Oficerów Rezerwy 69 Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego im. gen. dyw. Stefana Roweckiego „GROTA” i Garnizonu Leszno.

Ppłk w st. spocz. Zbigniew Czaja

Urodził się w Zarszynie, (obecnie powiat sanocki, województwo podkarpackie) 7 listopada 1928 roku, jako syn Józefa i Moniki z d. Burczyk. Po ukończeniu szkoły średniej rozpoczął służbę wojskową w Szkolnej Kompanii Oficerów Rezerwy (1949 - 1950), a w latach 1961-1962 ukończył Akademię Sztabu Generalnego - Kurs Doskonalenia Oficerów. Zawodową służbę wojskową rozpoczął od Oficerskiej Szkoły Piechoty nr 3 w Elblągu (1951), następne jednostki i garnizony „żołnierskiej tułaczki” to: 45 pułk piechoty w Chełmie (1951 - 1952) – dowódca plutonu, 47 pułk piechoty Wałcz (1952 - 1953) – dowódca kompanii. Od 1953 roku do 1974 roku w 19 Samodzielnym Oddziale Topograficznym na stanowisku – pomocnik szefa sztabu. Następnie w PSZW w Jarocinie (1974 – 1975) – szef wydziału operacyjnego. Ostatecznie WSZW w Lesznie (1975 – 1976) na stanowisku – starszy oficer operacyjny. Po zakończeniu służby przez 20 lat służbę pełnił na stanowiskach specjalisty związanych z obroną cywilną. Awanse: chorąży (1950), podporucznik [(953), porucznik (1956), kapitan (1960), major (1968), podpułkownik (1990).

Za swoją służbę i pracę odznaczony: Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Srebrnym Krzyżem Zasługi, odznaczeniami resortowymi Złotym i Srebrnym Medalem Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny, srebrną odznaką za „Zasługi w dziedzinie geodezji i kartografii” oraz odznaką „Za Zasługi dla Śląskiego Okręgu Wojskowego”.

Członek Stowarzyszenia Oficerów Rezerwy 69 Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego im. gen. dyw. Stefana Roweckiego „GROTA” i Garnizonu Leszno.

Odzyskanie Niepodległości

Wybuch I wojny światowej w 1914 roku, w której państwa zaborcze walczyły po przeciwnych stronach, wzmógł nadzieje Polaków na odzyskanie niepodległości. Najżywiej zareagowali zwolennicy opcji austro-węgierskiej. 16 sierpnia 1914 roku powołali w Krakowie Naczelny Komitet Narodowy, który przystąpił do organizowania Legionów Polskich przy armii Austro-Węgier. Stosunek Wiednia do sprawy polskiej był dwuznaczny ze względu na niechęć do antagonizowania sojusznika niemieckiego. Zwolennikom opcji rosyjskiej, którzy w październiku 1914 roku utworzyli w Warszawie Komitet Narodowy Polski (KNP), niewiele obiecywała postawa Rosji planującej w przypadku zwycięstwa nad państwami centralnymi przesunięcie swej granicy na linię Odry, ale nie wspominająca o autonomii dla Polaków. Stanowisko Rosji nie uległo zmianie nawet po wycofaniu się wojsk rosyjskich z Królestwa Polskiego w 1915 roku. Wielka Brytania i Francja nie wykazywały zainteresowania Polską, uznając ją za wewnętrzny problem Rosji. Państwom zaborczym wydawało się, że wojnę rozstrzygną bez zobowiązań wobec Polaków, którzy byli zmuszeni walczyć w przeciwnych armiach i to często na własnej ziemi. Wobec niechęci państw centralnych do podjęcia sprawy polskiej Józef Piłsudski rozbudowywał tajną Polską Organizację Wojskową, której celem była walka zbrojna przeciw Rosji. Szeroką akcję na rzecz odrodzenia Polski prowadzili na Zachodzie Ignacy Jan Paderewski i Henryk Sienkiewicz. Latem 1915 roku państwa centralne podzieliły Królestwo Polskie na 2 generalne gubernatorstwa - niemieckie i austriackie. W październiku zwolennicy Komitetu Narodowego Polskiego utworzyli Międzypartyjne Koło Polityczne. Wyczerpywanie się rezerw mobilizacyjnych skłoniło państwa centralne do szukania rekruta w okupowanym Królestwie Polskim, w zamian za utworzenie satelickiego państewka polskiego. W tym celu cesarze Niemiec i Austro-Węgier ogłosili 5 listopada 1916 roku akt „5 listopada”, w którym wezwali Polaków do wstępowania do armii austro-węgierskiej i niemieckiej, ale nie sprecyzowali ani granic, ani ustroju przyszłej Polski. Mimo to akt „5 listopada” miał przełomowe znaczenie, gdyż przekreślił solidarność państw zaborczych w stosunku do Polski oraz postawił na forum międzynarodowym kwestię jej niepodległości. 

W styczniu 1917 roku powstała w Warszawie Tymczasowa Rada Stanu. Zmieniła swoje stanowisko również Rosja, wspominając o możliwości utworzenia państwa polskiego złożonego z trzech zaborów.

Po rewolucji lutowej (1917) Piotrogrodzka Rada Delegatów przyznała Polsce prawo do niepodległości, a Rząd Tymczasowy zapowiedział stworzenie państwa polskiego w sojuszu z Rosją. Powołano Komisję Likwidacyjną do Spraw Królestwa Polskiego oraz Naczelny Polski Komitet Wojskowy, a także zaczęto tworzyć Korpusy Polskie w Rosji. Zachodni członkowie ententy, nie krępowani polityką rosyjską, coraz częściej opowiadali się za odbudową Polski. W sierpniu 1917 roku powstał w Paryżu pod przewodnictwem Romana Dmowskiego, Komitet Narodowy Polski, który został uznany przez ententę za przedstawicielstwo polskie. We Francji zaczęła powstawać armia polska. 

Wobec odwlekania realizacji aktu „5 listopada” przez państwa centralne Piłsudski odmówił złożenia przysięgi na wierność obu cesarzom i został internowany w Magdeburgu. Złożenia przysięgi odmówiły także I i III Brygada Legionów Polskich, które rozbrojono i umieszczono w specjalnych obozach. Na miejsce Tymczasowej Rady Stanu, państwa centralne powołały we wrześniu 1917 roku Radę Regencyjną, jako najwyższą władzę tymczasową w Królestwie Polskim. Po rewolucji w Rosji (listopad 1917), w której uczestniczyli działacze SDKPiL, PPS-Lewicy oraz zbuntowani żołnierze-Polacy, bolszewicy ogłosili Deklarację praw narodów Rosji, przyznając im prawo do niepodległości. Deklaracja okazała się jednak martwą literą wobec planów rewolucji europejskiej. W marcu 1918 roku bolszewicy zawarli odrębny pokój z państwami centralnymi w Brześciu Litewskim. Usankcjonował on kontrolę Niemiec i Austro-Węgier nad terenami przedrozbiorowej Polski, która miała się stać satelickim państewkiem na obszarze byłego Królestwa Polskiego, bez oddanej Ukrainie Chełmszczyzny. Walczący jeszcze u boku armii państw centralnych Polski Korpus Posiłkowy generała Józefa Hallera przeszedł pod Rarańczą przez front, by połączyć się z oddziałami II Korpusu Polskiego. W maju 1918 roku obie formacje stoczyły przegraną bitwę z Niemcami pod Kaniowem, która stała się symbolem współdziałania sił polskich walczących dotąd po przeciwnych stronach. Korpusy Polskie w Rosji, broniące Polaków przed siłami bolszewickimi, zostały rozbrojone przez Niemców. 

8 stycznia 1918 roku Prezydent USA Thomas W. Wilson ogłosił 14-punktową deklarację, której 13 punkt dotyczył niepodległości Polski. Wiosną 1918 roku państwa ententy prowadziły tajne rokowania z Austro-Węgrami, oferując im integralność oraz przyznanie ziem polskich w zamian za porzucenie sojusznika niemieckiego, jednak wobec fiaska tych rozmów w czerwcu ponownie wypowiedziały się za pełną niepodległością Polski.

I wojna światowa zakończyła się klęską wszystkich trzech państw zaborczych, co umożliwiło wyzwolenie Polski. Wobec klęski państw centralnych, 7 października 1918 roku Rada Regencyjna wydała manifest do narodu polskiego proklamując niepodległość i zjednoczenie Polski. 23 października Rada Regencyjna powołała rząd Józefa Świerzyńskiego, który zwrócił się do paryskiego KNP o reprezentowanie go na forum międzynarodowym. 28 października w Krakowie powstał organ polskiej władzy dla Galicji i Śląska Cieszyńskiego - Polska Komisja Likwidacyjna, pod przewodnictwem Wincentego Witosa. Członkowie POW, legioniści i młodzież zaczęli rozbrajać załogi austriackie w Galicji. Na początku listopada w zaborze pruskim została wyłoniona Naczelna Rada Ludowa (NRL), organ władzy polskiej w Wielkopolsce, na Pomorzu i Śląsku. Jednocześnie na ziemiach polskich narastała fala nastrojów rewolucyjnych. 5 listopada w Lublinie powstała pierwsza Rada Delegatów, a następnie działacze chłopscy utworzyli Republikę Tarnobrzeską. 

W nocy z 6 na 7 listopada powstał w Lublinie Tymczasowy Rząd Ludowy Republiki Polskiej pod kierownictwem Ignacego Daszyńskiego, w którego skład weszli przedstawiciele PPS, PPSD i PSL „Wyzwolenie”. Jego trzon stanowili zwolennicy Piłsudskiego, który 10 października wrócił do Warszawy z Magdeburga. 

11 listopada podpisano zawieszenie broni na froncie zachodnim, a Rada Regencyjna przekazała Piłsudskiemu naczelne dowództwo nad tworzącym się wojskiem.

 W Warszawie i na ulicach innych miast Polski rozbrajano żołnierzy niemieckich i austriackich oraz świętowano odzyskanie niepodległości.

Odzyskanie niepodległości miało ogromne znaczenie dla całego narodu polskiego. W zmienionych warunkach przeważająca większość ludności polskiej zyskała możliwość swobodnego rozwoju życia narodowego. Zlikwidowane zostały granice, które dzieliły kraj.

Ułatwiło to przenikanie kultury i oświaty w ojczystym języku do mas ludowych, co wpłynęło na lepszy rozwój życia politycznego.

Również dla krajów Europy Polska nabrała większego znaczenia – stała się państwem niezależnym i usamodzielnionym mogącym samodzielnie decydować o swoim rozwoju i przyszłości

Do oglądnięcia zdjęć archiwalnych zapraszamy do naszej galerii. Kliknij tutaj.

(Internet)

Źródła:

1.Tomaszewski J., Landau Z.: Trudna niepodległość. Wyd. I. Warszawa, 1968.

2.Konopczyński W.: Historia polityczna Polski 1914-1939. Wyd. I. Warszawa, 1995.

3.Suleja W., Fonfara A.: Książka z serii: Tak żyli ludzie w dawnej Polsce, W II Rzeczpospolitej.

1 listopada - Dzień Wszystkich Świętych, obchodzony przez chrześcijan od ponad trzynastu wieków.

Jest takim jedynym, szczególnym dniem w roku, w którym przywracamy pamięci osoby nam bliskie, kochane, przyjaciół, kolegów, znajomych, z którymi w chwili ich śmierci rozstaliśmy się na zawsze.

Polska tradycja nakazuje odwiedzenie w te dni grobów swoich bliskich, znajomych i kolegów, zapalenie zniczy, złożenie wieńców i kwiatów. Odwiedzając miejsca wiecznego spoczynku warto zastanowić się nad przemijaniem, przywołać wspomnienia, pomyśleć o bliskich, o kolegach, z którymi już się nie spotkamy.

Nie zapomnijmy w tym dniu o kolegach - członkach naszego Stowarzyszenia, o żołnierzach naszego 69 Leszczyńskiego Pułku Przeciwlotniczego i Garnizonu Leszczyńskiego, którzy odeszli "Na wieczną wartę".

Zapalmy znicze przed pomnikami i obeliskami oddając hołd, szacunek i pamięć Powstańcom Wielkopolskim, żołnierzom 17 pułku ułanów wielkopolskich i 55 poznańskiego pułku piechoty poległym w wojnie polsko-bolszewickiej i na frontach II wojny światowej, ofiarom mordu katyńskiego, uczestnikom ruchu oporu w latach II wojny światowej, którzy oddali swe życie na ołtarzu Ojczyzny.

                                                                                                              CZEŚĆ ICH PAMIĘCI

Ciszą cmentarną ukołysani, z dala od życia znoju,

dobiwszy wreszcie cichej przystani, odpoczywają w pokoju.

                                                   Elżbieta Daniszewska "Zaduszki" [fragment]

Kwitną zniczami ciemne chodniki.

Jesienne kwiaty, błędne ogniki

palą się znicze.

Dziesiątki, setki, tysiące zniczy...

Nikt ich nie zliczy...

Przechodzą ludzie, schylają głowy.

Wśród żółtych liści listopadowych

palą się znicze...

Danuta Wawiłow "Znicze" [fragm.]

W dniu Zaduszek,

W czas jesieni,        

Odwiedzamy bliskich groby,

Zapalamy zasmuceni

Małe lampki - znak żałoby.        

Światła cmentarz rozjaśniły,

Że aż łuna bije w dali,

Lecz i takie są mogiły,

Gdzie nikt lampki nie zapali.

Władysław Broniewski "Zaduszki"

                                                                                           Polskie cmentarze... to białe cmentarze.

                                                                                            Brzozy w pośpiechu ciosane na krzyże,

                                                                                             Gdy świt nie gasnął, trąbka jeszcze grała.

                                                                                              Pod hełmem ciągle nieuśpiona ziemia.

                                                                                               I w grobach sprawa wciąż nieutulona.

                                                                                                Polskie cmentarze... to białe cmentarze.

                                                                                                 A gdzież ten spokój, gdzie to zamyślenie?

                                                                                                  Gdzie jest ta wieczność w drzewach kołysana?

                                                                                                   Polskie cmentarze... to białe cmentarze.

                                                                                                    W tym wielkim śniegu, co na śpiących spada.

                                                                                                     Jest szpadel obok, karabin, siekiera -

                                                                                                      W mozolnym życiu i w gorących dziejach.

      Zbigniew Jerzyna "Polskie cmentarze"

We wrześniu 2018 roku przypadła znamienita rocznica – 100-lecie powstania polskiej broni przeciwlotniczej. Dla naszego Stowarzyszenia mającego w nazwie pułk przeciwlotniczy, który stacjonował w leszczyńskim garnizonie, jest to szczególnie ważna rocznica. Aby ją uświetnić postanowiliśmy zorganizować sympozjum, w którym prelegenci przedstawią historię powstania, rozwój broni przeciwlotniczej w Wojsku Polskim, jej udział w działaniach wojennych aż do jej współczesnego kształtu.

Sympozjum zorganizowane zostało 12 października. Jest to data związana z historycznym wydarzeniem sprzed dokładnie 75 lat. W tym dniu, w 1943 roku, odbyła się bitwa pod Lenino, w której główną rolę odegrała 1 Dywizja Piechoty im. Tadeusza Kościuszki przechodząc swój chrzest bojowy. Organizując sympozjum w tym dniu chcieliśmy z jednej strony uczcić to historyczne wydarzenie, z drugiej strony ocalić to wydarzenie od zapomnienia. Tam również walczyli polscy żołnierze, bili się i ginęli w imię wolności i niepodległości polskiej Ojczyzny.