19 stycznia - Święto Pułkowe 55. Poznańskiego Pułku Piechoty
Zwyczajem Wojska Polskiego II Rzeczpospolitej każdy pułk posiadał wiele swoistych odrębności, zwyczajów, które wyróżniały go wśród innych pułków. Były to barwy rodzajów broni. W kawalerii istniały bary poszczególnych pułków i dywizjonów artylerii konnej. Barwy oddziałów noszone na patkach kołnierzy mundurów i na lancach. Do innych odrębności należały numery oddziałów noszone na naramiennikach mundurów, marsze pułkowe, w kawalerii dodatkowo zawołania pułkowe, odznaki pamiątkowe, potocznie nazywane odznakami pułkowymi. Jedynie spotykanym w kawalerii były „Żurawiejki”, dwuwiersze, śpiewane przez oficerów pułku o swoim pułku lub przez oficerów innego pułku na dany pułk. Śpiewane były zawsze w przysiadzie i nikt nie mógł się pogniewać za ich treść.
Ważnym wyróżnikiem były miana wyróżniające formacji (pułków) i wielkich jednostek (dywizji piechoty i brygad kawalerii). Wywodziły się najczęściej od miejsca stacjonowania dowództw dywizji czy brygad. I tak była między innymi 14. Dywizja Piechoty, potocznie nazywana „Poznańską” od miejsca stacjonowania dowództwa i sztabu dywizji lub „Wielkopolska”. Ta potoczna nazwa związana była z okresem powstania dywizji, w czasie powstania wielkopolskiego 1918/1919 roku. Była Wielkopolska Brygada Kawalerii... Były pułki, które miały miana wyróżniające, nadane na wniosek władz miejskich dla podkreślenia związku pułku z tą miejscowością. Tak właśnie było z 55. Poznańskim Pułkiem Piechoty i 15. Pułkiem Ułanów Poznańskich. Oba pułki otrzymały miana „Poznańskie” na wniosek władz miasta Poznania, dla podkreślenia faktu tworzenia ich, jako pierwszych pułków w Poznaniu w czasie powstania 1918/1919 roku. Innym wyróżnikiem były też „szefostwa” pułków, dziś można by to nazwać „patroni”.
Jeszcze innym, bardzo ważnym wyróżnikiem każdego pułku były „święta pułkowe”, obchodzone bardzo uroczyście, co roku. Na termin święta pułkowego oficerowie wybierali jakąś ważną datę w dziejach swojego oddziału, zatwierdzał ją dowódca pułku, a na samym końcu minister spraw wojskowych. Były to często daty związane z rozpoczęciem formowania pułku, chrztem bojowym, nadaniem sztandaru, przyjęciem „szefostwa”, datą stałego zakwaterowania w garnizonie...
Jako datę swojego święta pułkowego oficerowie 55. Poznańskiego Pułku Piechoty wybrali dzień 19 stycznia. Tego dnia w 1919 roku w Poznaniu na
Cytadeli rozpoczęto formowanie 1. Pułku Strzelców Wielkopolskich (w 1920 roku przemianowanego na 55. Poznański Pułk Piechoty). To święto obchodzone było raz w Krotoszynie, dokąd pułk przybył po wojnie polsko-bolszewickiej i zakwaterował w 1920 roku. 23 października 1921 roku pułk przybył już na stałe do Leszna i Rawicza. W Lesznie od samego początku mieściło się dowództwo pułku i 1 batalion, od 1926 roku również 2 batalion. W Rawiczu stacjonował do stycznia 1926 roku 2. batalion oraz 3 batalion pułku, kwaterujący w tym garnizonie do 1939 roku. Z tego powodu obchody święta pułkowego odbywały się w dwóch turach. Najpierw w Lesznie do 1929 roku na przemian w koszarach głównych pułku przy ulicy Racławickiej (nazwanych im. Tadeusza Kościuszki) lub w Rawiczu w koszarach 2 batalionu przy ulicy Cmentarnej (obecnie ulica Jana Pawła II, szkoła podstawowa) nazwanych koszarami im. króla Stanisława Leszczyńskiego. Od 1928 roku już na stałe, główna część uroczystości odbywała się w koszarach głównych. Tu w 1928 roku w dniu święta pułkowego odsłonięty został uroczyście pomnik ku czci poległych żołnierzy pułku w 1919/1920 roku.
Święto obchodzone było w myśl wytycznych ministerstwa spraw wojskowych, ale zawsze zachowywano wiele elementów ważnych, charakterystycznych dla danego pułku. W przypadku 55. Poznańskiego Pułku Piechoty wiązało to się z datą 17 stycznia – pierwszym dniem wolności (tego dnia miasto po latach zaborów w 1920 roku wróciło do macierzy). Na to święto zapraszani byli wyżsi przełożeni, byli dowódcy pułku, władze miasta i powiatu, kombatanci, mieszkańcy Leszna i specjalnie młodzież leszczyńskich szkół.
Pierwszy raz w Lesznie i Rawiczu pułk obchodził swoje święto w styczniu 1922 roku. Główne obchody jak wspomniano, odbywały się w Lesznie w dniach 18 i 19 stycznia, a 20 i 21 stycznia w Rawiczu. W przeddzień święta, w godzinach popołudniowych kompanie wraz z orkiestrą maszerowały ulicami miasta. Później cały pułk stawał w koszarach do uroczystego apelu poległych, od 1928 roku przed pomnikiem. Po złożonym meldunku dowódcy pułku, odegraniu hymnu państwowego i marsza pułkowego, następował apel poległych. Wszystko działo się po zmroku przy płonących pochodniach trzymanych przez żołnierzy. Dowódcy batalionów po kolei wywoływali nazwiska poległych, a żołnierze batalionu po każdym nazwisku odpowiadali „poległ na polu chwały!”. Po tym dowódca pułku odczytywał nadesłane życzenia od przełożonych i byłych dowódców pułku.
Następnego dnia o godzinie 10:00 w kościele farnym (garnizonowym) lub w koszarach odprawiana była msza w intencji pułku, celebrowana przez kapelana garnizonu, księdza majora Antoniego Łukowiaka. Po mszy na Rynku lub w koszarach pułk stawał na uroczystej zbiórce. Dowódca pułku wręczał oficerom, podoficerom i żołnierzom oraz zasłużonym gościom odznaki pułkowe. Uroczystość zawsze kończyła defilada pułku.
Później wszyscy zasiadali do uroczystego, żołnierskiego obiadu, w czasie którego cały czas przygrywała orkiestra pułkowa. W czasie obiadu żołnierze często otrzymywali upominki od młodzieży szkolnej. Po obiedzie odbywały się zawody sportowe dla kontyngentów. Od 1936 roku zawody odbywały się na stadionie zbudowanym rok wcześniej przez 55. Poznański Pułk Piechoty, przy wsparciu finansowym miasta. Stadion powstał za koszarami głównymi pułku. Przeznaczony był dla mieszkańców miasta, Przysposobienia Wojskowego i żołnierzy garnizonu.
W godzinach wieczornych w kasynie oficerskim i podoficerskim odbywały się bale, które trwały do białego rana. Często bywało, że bal oficerski organizowany był w „Hotelu Polskim” (dzisiaj Miejska Biblioteka Publiczna) przy ulicy Bolesława Chrobrego. Do balu przez cały rok przygotowywali się oficerowie pułku. „Opodatkowywali” się przez cały rok ze swoich poborów, by godnie podjąć na kolejnym balu licznych gości. Zasadą było, że na balu goście za nic nie płacą. Przygotowywali dokładny scenariusz balu, wyznaczano zadania dla poszczególnych oficerów, zwłaszcza kawalerów, przygotowywano repertuar melodii tanecznych. Wszystko musiało być zapięte na ostatni guzik: na czas wysłane zaproszenia, przygotowane miejsca przy stole, menu, trunki dla pań i panów. Oficerowie, zwłaszcza kawalerowie musieli pamiętać by żadna z pań nie „nudziła” się w czasie balu. Za to odpowiadał wodzirej, wybrany zawczasu spośród oficerów. Kawalerowie do północy nie mogli pić alkoholu, poza pierwszym toastem za pułk, który zawsze wznosił dowódca pułku.
Tego dnia od 1934 roku dla mieszkańców miasta była dostępna do zwiedzania izba pamięci pułku.
Z okazji święta pułkowego wydawane były przez pułk „Jednodniówki” – okolicznościowe gazety, poświęcone w całości historii wojennej i okresowi pokojowej służby pułku. Pułk wydał cztery „Jednodniówki”, w 1922, 1923, 1927 i 1934 roku.
Podobny przebieg miało święto w batalionie detaszowanym do Rawicza.
Tylko raz historii pułku zdarzyło się, że dowódca pułku nie uczestniczył w tym święcie. Było to w 1935 roku. Pułkownik dyplomowany Stefan Rowecki przed świętem pułkowym był na obozie narciarskim w Siankach i nabawił się bolesnej kontuzji nogi. Po opatrzeniu rany i zastrzyku dostał silnych boleści, które uniemożliwiły uczestniczenie w balu. Swoją nieobecnością sprawił wszystkim zaproszonym gościom i oficerom wielki zawód, bowiem cieszył się wielkim uznaniem w mieście i pułku. Wspominała o tym nawet lokalna prasa.
Warto wspomnieć, że 55. Poznański Pułk Piechoty miał „dobrą prasę”. Co roku lokalne gazety wychodzące w Lesznie i Rawiczu pisały o zbliżającym się święcie, często przedstawiały program uroczystości, drukowały zaproszenia dowódców pułku do zwiedzania izby pamięci pułku. W dniu święta drukowano okolicznościowe artykuły o historii powstańczej i wojennej pułku. Później relacjonowały jego przebieg. Warto wymienić niektóre z tytułów: „Zwycięskim Kresowym Orłom Bojowym. Poznańskiemu Pułkowi Piechoty”, „Doroczne święto 55 ppp w Lesznie”, „Apel poległych pułku piechoty w Lesznie”, „Święto 55-tego Poznańskiego Pułku Piechoty (1-ego Pułku Strzelców Wielkopolskich)”, „Niedzielny capstrzyk leszczyńskiego 55 pułku piechoty”, „Uroczystość pułkowa”, „Święto 55 pułku piechoty”, „Święto pułkowe w Lesznie i Rawiczu”, „Święto pułku piechoty w Lesznie”.
Autor: Krzysztof Handke
Przez ostatni rok w koszarach przy ulicy Racławickiej były prowadzone prace rekonstrukcyjne pomnika poświęconego żołnierzom 55ppp poległym w wojnie polsko-bolszewickiej 1919-1920. Możemy się pochwalić jako Stowarzyszenie, że zamysł jego rekonstrukcji się ziścił, przy naszej inicjatywie ale i wsparciu wielu darczyńców. Pierwowzór pomnika powstał 93 lata temu, dokładnie w dniu Święta pułkowego, tj. 19 stycznia 1928 roku. Z powodu ograniczeń związanych z epidemią koronawirusa nie nastąpiło jeszcze uroczyste odsłonięcie nowego pomnika. Można jednak już go podziwać. Stoi w tym samym miejscu, jak prawie sto lat temu. Dzisiaj, 19 stycznia, przypada dzień Święta pułkowego 55. Poznańskiego Pułku Piechoty. Z tej okazji skromną delegacją uczciliśmy pamięć tego święta i poległych żołnierzy, którym poświęcono ten pomnik i postawiliśmy zapalony znicz z biało-czerwonymi barwami.
Leszno i powiat leszczyński po ponad 120 latach zaborów powróciło do macierzy. Tego dnia rozpoczął się proces rewindykacji ziemi leszczyńskiej. 
generał Józef Dowbor Muśnicki, drugi dowódca powstania wielkopolskiego wraz z wojewodą poznańskim Witoldem Celichowskim oraz przedstawicielem misji koalicyjnej – francuskim pułkownikiem Marguet. W obecności wojska oraz rozradowanych tłumów mieszkańców miasta na Rynku rozpoczęła się msza odprawiona przez księdza Pawła Steinmetza. Potem przemówił do zebranych między innymi generał Dowbor–Muśnicki, oznajmiając przejęcie miasta i powiatu przez Polskę. Symbolicznie przekazał władzę staroście Tadeuszowi Sobeckiemu. Zebrani leszczynianie odśpiewali Marsyliankę, Rotę i Mazurka Dąbrowskiego. Później odbyła się defilada wojskowa. Po południu w całym mieście trwały festyny i zabawy taneczne. 
